[ad_1]
به گزارش تراز: یکی از خواص رودررویی با مشکلات زندگی این است که انسان در این شرایط به یاد پروردگار خود می افتد. آرى خاصیت مشکلات و حوادث دردناک ، کنار رفتن حجابها از روى فطرت پاک آدمى است ، در کوره حوادث تمام قشرهاى سیاهى که روى این فطرت را پوشانده است مى سوزد و از میان مى رود، و براى مدتى ، هر چند کوتاه درخشش این نور توحیدى آشکار مى گردد. البته بنا به فرموده قرآن غالبا انسانها بعد از برطرف شدن مشکلات مجددا خدا را فراموش می کنند و به سراغ رفتارهای غلط گذشته خود می روند!
در آیه ۱۲ سوره یونس می خوانیم:
«وَإِذَا مَسَّ ٱلْإِنسانَ ٱلضُّرُّ دَعَانَا لِجَنۢبِهِۦٓ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَآئِمًۭا فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُۥ مَرَّ کَأَن لَّمْ یَدْعُنَآ إِلَىٰ ضُرٍّۢ مَّسَّهُۥ ۚ کَذَٰلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا کَانُوا۟ یَعْمَلُونَ.»
«هنگامی که به انسان زیان (و ناراحتی) رسد، ما را (در هر حال:) در حالی که به پهلو خوابیده، یا نشسته، یا ایستاده است، می‌خواند؛ امّا هنگامی که ناراحتی را از او برطرف ساختیم، چنان می‌رود که گویی هرگز ما را برای حل مشکلی که به او رسیده بود، نخوانده است! این گونه برای اسرافکاران، اعمالشان زینت داده شده است (که زشتی این عمل را درک نمی‌کنند)!» (سوره یونس، آیه ۱۲)
چند نکته:
** چگونه اسرافکاران به زشتی کارشان آگاه نیستند؟
در انتهای آیه می فرماید: «آرى این چنین اعمال مسرفان در نظرشان جلوه داده شده است.» اما چه کسى اعمال اینگونه افراد را در نظرشان جلوه و زینت مى دهد؟ و معنای این کلام چیست؟
زینت دهنده خداوند است اما از این طریق که این خاصیت را در اعمال زشت و آلوده آفریده که هر قدر انسان به آنها بیشتر آلوده شود، بیشتر خو مى گیرد و نه تنها قبح و زشتى آنها تدریجا از میان مى رود بلکه کم کم به صورت عملى شایسته در نظرشان مجسم مى گردد!
** فخرفروشی تاسف بار!
نمونه آشکار آن همین اسراف در معنای لغوی و تجمل گرایی و اشرافی طلبی است. شاید ده یا بیست سال قبل اگر کسی برای یک جنس معمولی پول کلانی پرداخت می کرد در جامعه این کار ناپسند شمرده می شد اما امروز به واسطه همین خو گرفتن با اینگونه اعمال می بینیم که جوانانی هستند که مبالغ بسیار هنگفتی را خرج امور پیش پا افتاده و غیر ضروری می کنند و همه هدفشان چشم و هم چشمی و فخر فروشی است و تاسف بارتر اینکه این کار در بین بسیاری از اقشار جامعه زشت شمرده نمی شود!
** کار اشرف مخلوقات به کجا کشیده!؟
درباره انسان تعبیرات مختلفى در قرآن مجید آمده است. در آیات فراوانى به انسان و در آیاتى نیز به عنوان بنى آدم و عجیب اینکه در بسیارى از آیاتى که از او به انسان تعبیر شده صفات نکوهیده و مذمومى براى او ذکر گردیده است. مثلا در آیات مورد بحث انسان به عنوان یک موجود فراموشکار و حق نشناس معرفى شده.
در جاى دیگر به عنوان یک موجود ضعیف (خلق الانسان ضعیفا – نساء – ۳۸) و در جاى دیگر به عنوان یک موجود ستمگر و کفران کننده (ان الانسان لظلوم کفار – ابراهیم – ۳۴).
و در جائى دیگر انسان را بخیل (و کان الانسان قتورا – اسراء – ۱۰۰).
و در مورد دیگر موجودى عجول (و کان الانسان عجولا – اسراء – ۱۱).
و در جاى دیگر کفور و کفران کننده (و کان الانسان کفورا – اسراء – ۶۷ ).
و در مورد دیگر موجودى پرخاشگر (کان الانسان اکثر شى ء جدلا – کهف – ۵۴).
و در جاى دیگر ظلوم و جهول (انه کان ظلوما جهولا – احزاب – ۷۲).
و…
باید دید اینها چه انسانى هستند که با آنهمه کرامت و محبت الهى این همه نقاط ضعف و نارسائى از خود نشان مى دهند؟!
بدیهى است چنین انسانى نه تنها از امکانات فراوان و سرمایه هاى عظیم وجود خویش بهره نمى گیرد، بلکه با بکار انداختن آنها در مسیرهاى انحرافى و غلط به صورت موجودى خطرناک و سرانجام ناتوان و بینوا در مى آید.
[ad_2]
Source link
